Hildegard-Polski

154 Często ją odwiedzałem, a ona powiedziała mi, że chętnie przyjeżdża do Enggården w dni powszednie. Tutaj poznała innych starszych ludzi. Uprawiali gimnastykę, grali w karty i pili kawę. Chciała utrzymać formę. Nadal mówiła z akcentem, ale nie wiem, co odpowiedziała, gdy ktoś zapytał, skąd pochodzi. Rozmawialiśmy o tym, że jeśli w telewizji pojawiło się coś o wojnie, natychmiast zmieniała kanał. Nie mogła znieść tego widoku i usłyszenia. Również w ośrodku dzien- nym doszło do wylewu krwi do mózgu. Wezwano Lisabet i mnie i powiedziano nam, że zabrano ją do szpitala Sundby. Wiesz, gdzie to jest? Dziś nosi nazwę Szpital Amager. Zrobiono jej badanie i widać było, że coś jest nie tak, i przewieziono ją do szpitala Glostrup. Odwiedziłem ją i trzymałem ją za rękę. Kiedy powiedziałem, że to Flemming, poczułem lekki ucisk w dłoni, ale nie mogliśmy rozmawiać. Zmarła w Glostrup. Zostawiła sporo pieniędzy i myślę, że to musiało być coś z odszkodowania z domu w jej miasteczku, ale nigdy o tym nie mówiła. Ja też nie jestem pewien. Czy rozmawialiście wcześniej o tym, gdzie zostanie pochowana? Zawsze powtarzała, że nie powinna leżeć w rodzinnym grobie z ojcem i dziadkami. Chciała zagrać w „Nieznanym”. Tak, tak wówczas nazywano to, co dziś nazywa się Wspólną Grobą. Opowiedziałem synom o naszej wizycie. Uważają, że to ekscytujące i jak to mówią, nasza babcia nie mówiła nic o swojej przeszłości. Wiedzieli, że nie należy o to pytać, a jako młodsi ludzie mieliście też inne zainteresow- ania niż siedzenie i słuchanie rozmów dziadków. Pamiętasz, jak opowiadałam Ci między innymi o Børge, z którym mieszkała? w domu w Tisvilde, a później w mieszkaniu na Østerbro przy Ryparken. To był jej ostatni przyjaciel, z którym również mieszkała na Strødamvej. Mimo że przeprowadził się od niej do innego mieszkania, widywali się. Ciężko zachorował i trafił do hospicjum. Nie było to zbyt daleko od miejsca, w którym mieszkali. Mogła tam dojść w ok. 20 minut. Odwiedziliśmy go także Lisabet i ja”.